“Legaal” wil zeggen: in overeenstemming met de geldende “wetten” en regels.
“Extra legaal” of “illegaal” wil zeggen: niet in overeenstemming met de geldende “wetten” en regels. Dan spreken we al gauw van “Fraude”, wat wil zeggen: bedrog.
Gubernatus stelt echter om meerdere redenen dat de fiscus niet eenzijdig uit het surplus van de menselijke productie kan nemen. Hij noemt er twee:
1. Het is roof.
Er is geen sprake van vrijwillige uitwisseling van individueel opgebouwde waarden. Rechten van het productieve individu worden geschonden door hem structureel waarden te ontnemen. Hij moet zijn middelen (74% direct + indirect) afstaan en administratief corvee (700 uur/jaar, gemiddelde onderneming) verrichten. Wij beschouwen de staat hierom als een criminele organisatie.
De definitie van het begrip “crimineel” is grofweg structureel de rechten van anderen schendend. Belastingrecht is ”positief-” ofwel bedacht recht. Fantasie. Ik doe beweringen over het tegendeel af als propaganda of het resultaat van propaganda.
2. Afwijzing “Sociaal Contract”.
De staat meent u te mogen belasten omdat u op haar grondgebied geboren bent, woont en werkt. In de kamerverhandelingen komt men regelmatig terug op het Sociaal Contract (van Rousseau). Dit mystieke “contract” voorziet erin dat natuurlijke individuele verantwoordelijkheden op collectief niveau geregeld worden en anderzijds regelt het dat het individu zich afhankelijk maakt van de staat. Een “burger” (citoyen) behoort zichzelf niet toe, maar behoort toe aan de staat. Wij wijzen dit mystieke “contract” radicaal af.
Rousseau is de grondlegger van het “burgerconcept”. Geïnterviewde politici en ambtenaren hoort men nooit spreken over mensen, maar over burgers, of “de burger”.
Met de acceptatie van deze argumenten heeft de fiscus geen belastingrecht en heeft het begrip “fraude” slechts betrekking op de acties van de kleptocraten zelf. U pleegt geen fraude wanneer u de tasjesdief onthoudt wat er nog in uw zakken zit.
Gubernatus stelt dat mensen zich met hand en tand moeten verdedigen tegen deze belastingpraktijken.
“Benadeling van medeburgers”. Het fiscale fraudebegrip wordt nog al eens propagandistisch ingezet. Er wordt dan gesproken van “het benadelen van de (mede)belastingbetaler”.
Dit zou waar kunnen zijn als de som van de overheidsuitgaven een vaststaand gegeven zou zijn, waar mensen niets aan kunnen veranderen. In dit geval zouden anderen inderdaad extra belast worden.
Wij allen weten echter dat dit niet zo is. De uitgaven breiden zich uit al naar gelang de beschikbare middelen. Daarbij is het in het belang van de kleptocraat om zo veel mogelijk uit te geven. Dit bestendigt hem in zijn rol.