Obama: Trilateral Commission Endgame

Barack Obama was groomed for the presidency by key members of the Trilateral Commission. Artikel

crisis in consciousness

And one asks, if one is at all serious and responsible: what is one to do? Retire into a monastery? form some commune? Go off to Asia and pursue Zen meditation or some other form of meditation? One is asking this question seriously. When one is confronted with this crisis it is a crisis in consciousness, it is not over there outside of one. The crisis is in oneself. There is a saying: we have seen the enemy and the enemy is ourselves.

The crisis is not a matter of economics, of war, the bomb, the politicians, the scientists; the crisis is within us, the crisis is in our consciousness. Until we understand very profoundly the nature of that consciousness, and question, delve deeply into it and find out for ourselves whether there can be a total mutation in that consciousness, the world will go on creating more misery, more confusion, more horror. Our responsibility is not in some kind of altruistic action outside ourselves, political, social or economic; it is to comprehend the nature of our being. to find out why we human beings who live on this beautiful earth have become like this.

Krishnamurti

pat condell over de recente nederlandse dhimmitude

Freisler ist zurück

Mr. J.P. Splint, mr. F.A. Hartsuiker, en Mr. T.M. Schalken.

Even googlen en je ziet dat de Wall Street Journal ook wat betreft de keuze van deze drie heren gelijk heeft. Dit zijn geen rechters. Alle drie kunnen gewraakt worden.

In een politiek proces gebeurt dit echter nooit.

Wel een gedenkwaardige tijd. Nu zijn diegenen die dachten in een rechtsstaat te leven ook om.

Hebben de heren wel eens een boekje opengeslagen over Roland Freisler?

Niet in het NRC, wel in the WSJ

A Dutch court imports Saudi blasphemy norms to Europe - artikel

zevenentwintig april 1961 - beste voordracht ooit

het netwerk van vermoedde moordenaar  (opklikbaar)

De speech waarin Kennedy secret societies benoemd. Zijn beste naar mijn smaak. Het komt mij voor dat hij wel begreep dat dit zijn einde betekende:

Mr. Chairman, ladies and gentlemen:

I appreciate very much your generous invitation to be here tonight. You bear heavy responsibilities these days and a article I read some time ago reminded me of how particularly heavily the burdens of present day events bear upon your profession.

You may remember that in 1851 the New York Herald Tribune under the sponsorship and publishing of Horace Greeley, employed as its London correspondent an obscure journalist by the name of Karl Marx. We are told that foreign correspondent Marx, stone broke, and with a family ill and undernourished, constantly appealed to Greeley and managing editor Charles Dana for an increase in his munificent salary of five dollars per installment, a salary which he and Engels ungratefully labeled as the "lousiest petty bourgeois cheating."

But when all his financial appeals were refused, Marx looked around for other means of livelihood and fame, eventually terminating his relationship with the Tribune and devoting his talents full time to the cause that would bequeath to the world the seeds of Leninism, Stalinism, revolution, and the Cold War.

If only this capitalistic New York newspaper had -- had treated him more kindly; if only Marx had remained a foreign correspondent, history might have been different. And I -- I hope all publishers will bear this lesson in mind the next time they receive a poverty-stricken appeal from a small increase in the expense account from an obscure newspaper man.

I have selected as a title of my remarks tonight "The President and the Press." Some may suggest that this would be more naturally worded "The President Versus the Press." But those are not my sentiments tonight. It is true, however, that when a well-known diplomat from another country demanded recently that our State Department repudiate certain newspaper attacks on his colleague it was unnecessary for us to reply that this Administration was not responsible for the press, for the press had already made it clear that it was not responsible for this Administration.

Nevertheless, my purpose here tonight is not to deliver the usual assault on the so-called "one party press." On the contrary, in recent months I have rarely heard any complaints about political bias in the press except from a few Republicans. Nor is it my purpose tonight to discuss or defend the televising of Presidential press conferences. I think it is highly beneficial to have some 20 million Americans regularly sit in on these conferences to observe, if I may say so, the incisive, the intelligent, and the courteous qualities displayed by your Washington correspondents.

Nor, finally, are these remarks intended to examine the proper degree of privacy which the press should allow to any President and his family. If in the last few months your White House reporters and photographers have been attending church services with regularity, that has surely done them no harm. On the other hand, I realize that your staff and wire service photographers may be complaining that they do not enjoy the same green privileges at the local golf courses which they once did. It is true that my predecessor did not object as I do to pictures of one's golfing skill in action. But neither on the other hand did he ever bean a Secret Service man.

My topic tonight is a more sober one -- of concern to publishers as well as editors.

I want to talk about our common responsibilities in the face of a common danger. The events of recent weeks may have helped to illuminate that challenge for some; but the dimensions of its threat have loomed large on the horizon for many years. Whatever our hopes may be for the future -- for reducing this threat or living with it -- there is no escaping either the gravity or the totality of its challenge to our survival and to our security -- a challenge that confronts us in unaccustomed ways in every sphere of human activity.

This deadly challenge imposes upon our society two requirements of direct concern both to the press and to the President -- two requirements that may seem almost contradictory in tone, but which must be reconciled and fulfilled if we are to meet this national peril. I refer, first, to the need for far greater public information; and, second, to the need for far greater official secrecy.

The very word "secrecy" is repugnant in a free and open society; and we are as a people inherently and historically opposed to secret societies, to secret oaths, and to secret proceedings. We decided long ago that the dangers of excessive and unwarranted concealment of pertinent facts far outweighed the dangers which are cited to justify it. Even today, there is little value in opposing the threat of a closed society by imitating its arbitrary restrictions. Even today, there is little value in insuring the survival of our nation if our traditions do not survive with it. And there is very grave danger that an announced need for increased security will be seized upon by those anxious to expand its meaning to the very limits of official censorship and concealment. That I do not intend to permit to the extent that it's in my control. And no official of my Administration, whether his rank is high or low, civilian or military, should interpret my words here tonight as an excuse to censor the news, to stifle dissent, to cover up our mistakes, or to withhold from the press and the public the facts they deserve to know.

But I do ask -- But I do ask every publisher, every editor, and every newsman in the nation to reexamine his own standards, and to recognize the nature of our country's peril. In time of war, the government and the press have customarily joined in an effort, based largely on self-discipline, to prevent unauthorized disclosures to the enemy. In times of "clear and present danger," the courts have held that even the privileged rights of the First Amendment must yield to the public's need for national security.

Today no war has been declared, and however fierce the struggle may be, it may never be declared in the traditional fashion. Our way of life is under attack. Those who make themselves our enemy are advancing around the globe. The survival of our friends is in danger. And yet no war has been declared, no borders have been crossed by marching troops, no missiles have been fired.

If the press is awaiting a declaration of war before it imposes the self-discipline of combat conditions, then I can only say that no war ever posed a greater threat to our security. If you are awaiting a finding of "clear and present danger," then I can only say that the danger has never been more clear and its presence has never been more imminent.

It requires a change in outlook, a change in tactics, a change in missions -- by the government, by the people, by every businessman or labor leader, and by every newspaper. For we are opposed around the world by a monolithic and ruthless conspiracy that relies primarily on covert means for expanding its sphere of influence -- on infiltration instead of invasion, on subversion instead of elections, on intimidation instead of free choice, on guerrillas by night instead of armies by day. It is a system which has conscripted vast human and material resources into the building of a tightly knit, highly efficient machine that combines military, diplomatic, intelligence, economic, scientific, and political operations.

Its preparations are concealed, not published. Its mistakes are buried, not headlined. Its dissenters are silenced, not praised. No expenditure is questioned, no rumor is printed, no secret is revealed. It conducts the Cold War, in short, with a war-time discipline no democracy would ever hope or wish to match.

Nevertheless, every democracy recognizes the necessary restraints of national security -- and the question remains whether those restraints need to be more strictly observed if we are to oppose this kind of attack as well as outright invasion.

For the facts of the matter are that this nation's foes have openly boasted of acquiring through our newspapers information they would otherwise hire agents to acquire through theft, bribery, or espionage; that details of this nation's covert preparations to counter the enemy's covert operations have been available to every newspaper reader, friend and foe alike; that the size, the strength, the location and the nature of our forces and weapons, and our plans and strategy for their use, have all been pinpointed in the press and other news media to a degree sufficient to satisfy any foreign power; and that, in at least in one case, the publication of details concerning a secret mechanism whereby satellites were followed required its alteration at the expense of considerable time and money.

The newspapers which printed these stories were loyal, patriotic, responsible, and well-meaning. Had we been engaged in open warfare, they undoubtedly would not have published such items. But in the absence of open warfare, they recognized only the tests of journalism and not the tests of national security. And my question tonight is whether additional tests should not now be adopted.

That question is for you alone to answer. No public official should answer it for you. No governmental plan should impose its restraints against your will. But I would be failing in my duty to the nation, in considering all of the responsibilities that we now bear and all of the means at hand to meet those responsibilities, if I did not commend this problem to your attention, and urge its thoughtful consideration.

On many earlier occasions, I have said -- and your newspapers have constantly said -- that these are times that appeal to every citizen's sense of sacrifice and self-discipline. They call out to every citizen to weigh his rights and comforts against his obligations to the common good. I cannot now believe that those citizens who serve in the newspaper business consider themselves exempt from that appeal.

I have no intention of establishing a new Office of War Information to govern the flow of news. I am not suggesting any new forms of censorship or new types of security classifications. I have no easy answer to the dilemma that I have posed, and would not seek to impose it if I had one. But I am asking the members of the newspaper profession and the industry in this country to reexamine their own responsibilities, to consider the degree and the nature of the present danger, and to heed the duty of self-restraint which that danger imposes upon us all.

Every newspaper now asks itself, with respect to every story: "Is it news?" All I suggest is that you add the question: "Is it in the interest of national security?" And I hope that every group in America -- unions and businessmen and public officials at every level -- will ask the same question of their endeavors, and subject their actions to the same exacting tests. And should the press of America consider and recommend the voluntary assumption of specific new steps or machinery, I can assure you that we will cooperate whole-heartedly with those recommendations.

Perhaps there will be no recommendations. Perhaps there is no answer to the dilemma faced by a free and open society in a cold and secret war. In times of peace, any discussion of this subject, and any action that results, are both painful and without precedent. But this is a time of peace and peril which knows no precedent in history.

It is the unprecedented nature of this challenge that also gives rise to your second obligation -- an obligation which I share. And that is our obligation to inform and alert the American people -- to make certain that they possess all the facts that they need, and understand them as well -- the perils, the prospects, the purposes of our program and the choices that we face.

No President should fear public scrutiny of his program. For from that scrutiny comes understanding; and from that understanding comes support or opposition. And both are necessary. I am not asking your newspapers to support an Administration, but I am asking your help in the tremendous task of informing and alerting the American people. For I have complete confidence in the response and dedication of our citizens whenever they are fully informed.

I not only could not stifle controversy among your readers -- I welcome it. This Administration intends to be candid about its errors; for as a wise man once said: "An error doesn't not become a mistake until you refuse to correct it." We intend to accept full responsibility for our errors; and we expect you to point them out when we miss them.

Without debate, without criticism, no Administration and no country can succeed -- and no republic can survive. That is why the Athenian lawmaker Solon decreed it a crime for any citizen to shrink from controversy. And that is why our press was protected by the First Amendment -- the only business in America specifically protected by the Constitution -- not primarily to amuse and entertain, not to emphasize the trivial and the sentimental, not to simply "give the public what it wants" -- but to inform, to arouse, to reflect, to state our dangers and our opportunities, to indicate our crises and our choices, to lead, mold, educate, and sometimes even anger public opinion.

This means greater coverage and analysis of international news -- for it is no longer far away and foreign but close at hand and local. It means greater attention to improved understanding of the news as well as improved transmission. And it means, finally, that government at all levels, must meet its obligation to provide you with the fullest possible information outside the narrowest limits of national security -- and we intend to do it.

It was early in the 17th Century that Francis Bacon remarked on three recent inventions already transforming the world: the compass, gunpowder, and the printing press. Now the links between the nations first forged by the compass have made us all citizens of the world, the hopes and threats of one becoming the hopes and threats of us all. In that one world's efforts to live together, the evolution of gunpowder to its ultimate limit has warned mankind of the terrible consequences of failure.

And so it is to the printing press -- to the recorder of man's deeds, the keeper of his conscience, the courier of his news -- that we look for strength and assistance, confident that with your help man will be what he was born to be: free and independent.

allen tegen allen

Dit is in de UK afkomstig van Common Purpose.

"Gebeurt er iets afwijkends? Vertoont iemand in de wijk opvallend gedrag? Zijn er mensen die anders zijn, mensen die er normaal gesproken niet thuishoren? Kijk ook of mensen zoekend gedrag vertonen, in de ruiten van auto's gaan kijken. Doet iemand raar?",

De apparachiks werken aan een "fotoontvangstcentrale". Naast het bewaren en beoordelen van de foto's, zal men ook de gegevens van de inzender opslaan.

organiseren volgens Kurt Hammerstein

Het combineren van Intelligentie en luiheid:

„Machen Sie sich frei von Kleinarbeit. Dazu halten Sie sich einige wenige kluge Leute. Lassen Sie sich aber viel Zeit, sich Gedanken zu machen und sich vor sich selbst ganz klar zu werden. Sorgen Sie dafür, dass Ihre Gedanken ausgeführt werden. Nur so können Sie richtig führen.“

en over hoe dit toe te passen in leiderschap:

„Ich unterscheide vier Arten. Es gibt kluge, fleißige, dumme und faule Offiziere. Meist treffen zwei Eigenschaften zusammen. Die einen sind klug und fleißig, die müssen in den Generalstab. Die nächsten sind dumm und faul; sie machen in jeder Armee 90% aus und sind für Routineaufgaben geeignet. Wer klug ist und gleichzeitig faul, qualifiziert sich für die höchsten Führungsaufgaben, denn er bringt die geistige Klarheit und die Nervenstärke für schwere Entscheidungen mit. Hüten muss man sich vor dem, der gleichzeitig dumm und fleißig ist; dem darf man keine Verantwortung übertragen, denn er wird immer nur Unheil anrichten.“

burgerschap op de fiets

Hard door rood fietsend aangesproken door een man, een soort ambtelijke conformist van rond de 50 die zijn meerdere nog niet was tegengekomen. Als kruisend verkeer had hij met zijn fiets groen op een voetgangersoversteekplaats. De democraat was hierdoor gemotiveerd mij eens te scheppen met zijn ros.

Het plan lukte niet en daarom reed de grijze vogel met de neus op het stuur op. Buiten adem riep mij voor de Heineken Brouwerijen toe: rood is stoppen!

Ik vroeg hem of hij wel van de NSB, de PvdA of van de Belastingdienst was. Of alle drie!

Hij stopte en posteerde zich stijf naast zijn herenfiets. Ik wachtte zijn weerwoord niet af en riep hem toe: “Man, kijkt daar nu eens, U bent toch recht van lijf en leden! Omhels de chaos en let op de politie! Regels zijn voor de dommen! U bent sterk. U dient ze te overschrijden! Vooruit met de geit!”

Hij was stil.

Das Wissen schläft

van Derde weg tegen de staat:

In cc van Ch. Badger IV een antwoord op de vraag hoe het komt dat mensen deze gruwelijke slavernij accepteren:

Mr. Von Felski, Geachte, mijn saluut,

Om kort te gaan: ze weten niet beter."Das Wissen schläft". En U als entrepreneur? U heeft geen invloed.

De PR van de Staat richt zich in Nederland op stemgerechtigde particulieren die GEEN ondernemer zijn. Dat zijn er 11.780.000. Dit is zo’n 93% van het electoraat. Verder is het goed te bedenken dat zo'n 65% van deze groep aan de subsidiekant staat. Zij zijn voor hun inkomen afhankelijk van de staat.

Het deel van deze 11.780.000 mensen dat niet is ingewijd (praktisch allen), mag niet bemerken feitelijk slaaf te zijn.

Hoe pakken de apparachiks deze duivelse PR aan? Ik zet de verschillende actieterreinen voor U op een rij:

1. Structurele verlegging. Belastingen die particulieren betalen worden goeddeels geïnd door ondernemers.

De particulier betaalt belastingen door een laag loon te ontvangen en door te hoge prijzen voor zijn producten te betalen. De inlenende- en de verkopende ondernemers zijn zodoende beiden onbezoldigde belastingambtenaren.

Hiermee heeft het electoraat niet het gevoel veel belasting te betalen. De staat rooft pijnloos. De ondernemer heeft daarentegen wel een PR probleem.

Voorbeelden: IB + werkgeversdeel + premies + bijtellingen + forfaits, BTW, accijnzen, BPM etc.

De enige belastingen die rechtstreeks door de particulier worden afgedragen zijn gemeentelijke belastingen en retributies, eventuele importheffingen, en successierechten. Tegen deze belastingen wordt dan ook het meest door pariculieren geageerd.

Men reageert op wat men voelt. Niet op feiten. Feitelijk gaat het hier maar om een heel klein deel van de buit. Men was al eerder leeggeschud.

2. Surplus creëren en terugbetalen. Een belangrijke PR tactiek van de staat is het zodanig afstellen van de loonstrookprogramma’s dat ongeveer 102% van de verschuldigde lasten gedurende het fiscale jaar worden afgedragen. Het surplus wordt na de aangifte teruggestort.

Men zegt dan: “ik heb geld teruggekregen van de Belasting”. Hiermee heeft de staat een positieve connotatie met de blauwe enveloppe gecreëerd.

Een versterkend onderdeel hiervan is de promotie van het eigen woningbezit waardoor de positieve transacties van de staat naar de particulier in grootte en frequentie toenemen.

3. Onderwijs PR voor het nut van de staat. Een knappe zet van de promotors van de overheid is het monopolie, het verplichtstellen en subsidiëren van onderwijs voor kinderen.

Ik heb bij bestudering van boeken economie, geschiedenis en maatschappijleer een krankzinnige hoeveelheid staatspropaganda aangetroffen. De propaganda bestaat:

a. allereerst uit het uitputtend behandelen van allerlei staatsinstituten en het ophemelen van staatsinterventieprogramma’s (VN, New Deal, Ontwikkelingshulp, de SER, vakbonden, zorgsector, justitie, politie, milieubeheer, et cetera), voorts

b. uit het benoemen en promoten van theoretici die staatsingrijpen voorstaan. Veel verder dan Keynesiaan Heertje, gaat het allemaal niet. Statist Galbraith en zure Tinbergen worden natuurlijk nog wel genoemd. verder bestaat de propaganda uit

c. het onvermeld laten van andere belangrijke economen. Hayek wordt domweg niet behandeld. Laat staan dat "The Road to Serfdom" op de boekenlijst staat. Rothbard, of Austrian Economics in het algemeen: nooit van gehoord. Milton Friedman, als foute kapitalist, wordt slechts van een afstand gedag gezwaaid. Zelfs een eenvoudige theorie als "de onzichtbare hand" van Smith kom ik niet tegen.

“De overheid is goed en nuttig. Zonder de staat zouden we overgeleverd zijn aan de wilden en zal slechts het recht van de sterkste gelden. En daarom is het goed dat er belastingen zijn.” Dat is de kernboodschap die leerlingen jaar in jaar uit ingehamerd krijgen.

4. Media I. Een andere knappe zet is staatsbeïnvloeding via de media.

De media staan onveranderlijk aan de kant van de overheid. Liegen en verzwijgen in functie van de staatsagenda is aan de orde van de dag. De feiten doen niet meer terzake.

Deze opstelling heeft meerdere oorzaken. Het voert mij te ver deze hier afzonderlijk te gaan behandelen.

Best kunt U overwegen dat de staat een geldverstrekker is voor een belangrijk deel van de media en voorts zijn ze gratis verstrekker van nieuws.

Media die het politieke nieuws NIET weergeven volgens de staatsagenda, krijgen te maken met een boycot van waardevolle nieuwsbronnen.

5. Media II. Last but not least: De staatsmedia, de PCM couranten, andere couranten en de commercielen zijn de roeptoeter voor het “Problem Reaction Solution” model van de overheden. Langs dit model wordt de staat de laatste honderd jaar sluipenderwijze vergroot.

Problem. De staat creëert of benoemt een probleem. de verschillende media vergroten dit probleem uit. Voorbeelden: terrorisme, verwaarlozing in de zorg, drugs, weapons of mass destruction in Iraq, CO2, Vietnam, meeroken in de horeca, brandveiligheid.

Reaction. De natie reageert emotioneel. Meestal vanuit angst. Er wordt een vraag geformuleerd. Een taak voor de overheid is geboren.

Solution. De staat definieert, implementeert en executeert een oplossing. Onveranderlijk betekent dit een vergroting van de staat en de collectieve sector en verder een beperking van de vrijheden van de natie. Er wordt meer geld onttrokken aan de werkelijke economie.

U ziet; de apparachiks hebben gekozen voor een 360 graden PR benadering. Het zit knap in elkaar. Diegenen die praktisch ervaren wat er loos is hebben geen stem. Daar is netjes voor gezorgd.

Het is aan U. Bevrijdt U van Uw ketens. Be free!

& enjoy the fight!

Ch. Badger IV

Bon Bini!

Niet te vinden in het NRC:

Elke Venezolaan heeft volgens Chavez recht op vakantie. Dus krijgt elke Venezolaan een vakantie.

Concreet krijg de rechthebbende een credit card met een positief saldo van 2500 Dollar.

Daarmee gaat de gerechtigde naar Curacao.

Aangekomen op het vliegveld stapt de vakantieganger in een taxi naar de Breedestraat in Punda. Hij vraagt de taxichauffeur even te wachten op het Wilhelminaplein. De vakantieganger betaalt ondertussen 2500 Dollar voor een item in een winkel.

De winkelier geeft hem 2200 Dollar terug.

Vlug weer terug in de taxi naar het vliegveld. Des avonds staat onze Venezolaan met 2000 Dollar winst terug op het vliegveld van Caracas.

Thumbs up!

De Verenigde Arbeiders Radio Amateurs

van de site van Kat:

Beschuldigingen door de Turkse journalist Burhan Kazmali aan het adres van Vara journalist Sina Can:

*Sinan Can heeft geprobeerd hem te laten stoppen met het doen van onderzoek in de zaak-Demmink. Daarbij heeft hij Kazmali ‘een dure auto’ aangeboden.

*Sinan Can handelt in hechte samenwerking met het Ministerie van Justitie. Hij bezocht Kazmali ‘met een persoon die zei voor het Nederlandse Ministerie van Justitie te werken’.

*Sinan Can proobeerde Kazmali door het bieden van geld een verklaring te laten publiceren op zijn website die was opgesteld door Joris Demmink.

*Sinan Can heeft ten overstaan van Kazmali gedreigd ‘de reputatie van advocate Adele van der Plas te zullen breken’. De advocate heeft hierover brieven geschreven aan Harm Brouwer, de hoogste man van het OM en aan haar deken van de Orde van Advocaten.

*Sinan Can heeft ten overstaan van Kazmali gezegd dat Baybasin ‘in de gevangenis zal sterven’.

*Sinan Can heeft samen met zijn ‘team’ de broers van Baybasin ontmoet ‘in Ankara en in het buitenland’ waarover zij stukken hebben opgemaakt ‘die reeds in het bezit zijn van de Nederlandse Koninklijke familie en het Ministerie van Justitie’.

*Sinan Can bereidt een publicatie voor in Turkije die de reputatie van Baybasin definitief moet breken onder de titel ‘De val van een drugsbaron’.

*Sinan Can heeft pogingen gedaan Tukse media tegen betaling van geld artikelen tegen Baybasin te laten publiceren.

Gerard Hamer - wordt het taboe op staatsmoorden in vredestijd geslecht in 2009? II

Hamer was de enige met een rechte rug.

"we must save him from himself"

"interviews with Mr Bazata, who died in 1999, and extracts from his diaries, detailing how he staged the car crash by getting a troop truck to plough into Patton's Cadillac and then shot the general with a low-velocity projectile, which broke his neck while his fellow passengers escaped without a scratch."

Mr Bazata also suggested that when Patton began to recover from his injuries, US officials turned a blind eye as agents of the NKVD, the forerunner of the KGB, poisoned the general.

Mr Wilcox told The Sunday Telegraph that when he spoke to Mr Bazata: "He was struggling with himself, all these killings he had done. He confessed to me that he had caused the accident, that he was ordered to do so by Wild Bill Donovan.

"Donovan told him: 'We've got a terrible situation with this great patriot, he's out of control and we must save him from himself and from ruining everything the allies have done.' I believe Douglas Bazata. He's a sterling guy."

Mr Wilcox also tracked down and interviewed Stephen Skubik, an officer in the Counter-Intelligence Corps of the US Army, who said he learnt that Patton was on Stalin's death list. Skubik repeatedly alerted Donovan, who simply had him sent back to the US.

"You have two strong witnesses here," Mr Wilcox said. "The evidence is that the Russians finished the job."

The scenario sounds far fetched but Mr Wilcox has assembled a compelling case that US officials had something to hide. At least five documents relating to the car accident have been removed from US archives.

The driver of the truck was whisked away to London before he could be questioned and no autopsy was performed on Patton's body.

With the help of a Cadillac expert from Detroit, Mr Wilcox has proved that the car on display in the Patton museum at Fort Knox is not the one Patton was driving.

"That is a cover-up," Mr Wilcox said.

Grüße aus der DDR

Gisteren 12 januari 20.00 uur journaal. Viel van mijne stoel. De staatszender had in noord China een plaats gevonden waar het in plaats van 35 graden, 23 graden vroor. Dat was dus veel te warm. Leuke beelden want er worden daar hele ijspaleizen opgetrokken uit blokken natuurlijk ijs. Ook kwam nog even een plaatje in beeld van de hele aarde. Suggestief werd in beeld gebracht hoe de poolkap zich terugtrok.

Doel van de uitzending: verankering agenda opwarming aarde - CO2 agenda van het IPCC van de VN – subdoel: distractie van feitelijkheid. (Dingen die je ziet zijn niet noodzakelijk waar)

Ondertussen hebben wetenschappers bij het KNMI een spreekverbod.

Betere bron: http://wattsupwiththat.com/resources/

Andere manipulatie staatszender : doel: kanaliseren protestelectoraat.

vlag in de strijd tegen sociale staatsnetwerken, tegen Common Purpose - de anarcho kapitalistische vlag

de chatham hous rules worden toegepast in NL

Derde weg tegen de staat - het verleggen van de strijd - verleggen van de dienst naar de klerk - down with the cleck -

De staat en haar repressieve diensten zijn de vijanden van alle vrije mensen. Feitelijk echter, doen deze organisaties zelf niets. Deze kantoren zijn de optelsom van roedels vale klerken die vrijheid haten.

Het zijn individuen die het repressieve werk uitvoeren. Zonder deze parasieten, geen Staat, geen Belastingdienst, geen wet BIBOB, geen Douane, geen Openbaar Ministerie.

Apparachiks hebben gewoonlijk een behoudend, weinig innovatief en angstig psychologisch profiel.

Handiger is het dus om niet alleen de gebaande paden van beroepsprocedures en dergelijke te bewandelen. Nee, de kortste slag is het om een derde weg te bewandelen en daarnaast ook de bange ambtenaar zelf toenemend onder druk te zetten. Dit log beschrijft het voortschrijdend inzicht over deze strategie.

Voor je het weet zitten ze overspannen of met andere gezondheidsklachten thuis. Dat is de bedoeling. "down with the clerck". Dan richten ze geen schade meer aan. En het kan allemaal binnen de wet.

De ambtenaar privé aanpakken en isoleren van zijn organisatie, dat is een deel van de tactiek. Meer onthullen we nog niet.


de derde weg een nieuwe site

de concentratiekampen hoeven niet meer gebouwd te worden

die zijn al klaar. Lijst concentratiekampen VS.

De CO2 agenda van Der Spiegel

Der Spiegel meldt dat 2008 een van de warmste jaren was. Alle cijfers terzake zijn fout. Dit presteert het NRC niet eens.

Geen woord ook over het poolijs dat weer is aangegroeid tot het niveau van 1979.

Gerard Hamer - wordt het taboe op staatsmoorden in vredestijd geslecht in 2009?

De PCM couranten meldden natuurlijk niet dat Gerard Hamer, die eergisteren op de fiets stierf, een advocaat was van een mogelijk slachtoffer van Joris Demmink. Wel relevant dacht ik zo.

Via de site van Kat kwam ik op deze tekst op de Gay Krant.

Een hartaanval kan iedereen spontaan krijgen. Denk ook wel dat de kans groot is dat het zo is gegaan. Juist hierom is het ook een perfecte moord en zou je dit ook niet moeten uitsluiten. De connectie met Demmink is er en er is een levensgroot motief. Daarbij zijn er nog drie andere spontane stervers, (volgens Kat vijf) waarbij er eveneens een connectie en een motief is.

Het probleem met staatsmoorden in vredestijd is natuurlijk dat je de verdachte moet vragen de zaak te onderzoeken.

Ik zou de familie van Hamer adviseren autopsie te laten doen in Duitsland of België.

Wel benieuwd of mensen wat minder naïef worden in 2009.