Links sprak goede dingen aan in 1979. Ze waren “krities” ( gebruikten wel teveel speed om ordentelijk te kunnen spellen) en stelden basiswaarheden van hun ouders volledig in vraag en ze hadden elan. Wél dreven ze enkel op een klacht. De klacht tegen het reactionaire, christelijke, conservatieve (verticale) rechts.
Echte alternatieven kwamen ze niet mee. Sterker nog: ze hadden geen principiële alternatieven. Het reguleren gebaseerd op staatsdwang spraken ze niet aan. Dat blijkt vandaag. De protestgeneratie van destijds is vervallen in dezelfde reflexen. Weer een almachtige staat, weer indoctrinerend onderwijs, nog steeds weinig aandacht voor kunst en cultuur of “anything larger than life.”
Het grote verschil tussen de linkse reactionairen van nu en de rechtse reactionairen van toen is dat de huidige reactionairen geen politieke oppositie en geen kritische media tegenover zich vinden. Deze posities worden immers door mensen bezet van hetzelfde statuut.
Het recept voor een dictatuur.
